ΛΑΜΨΗ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Ρίτσαρντ Τσίζμαρ

Ο χορός του νεκροταφείου

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ:
- “Ο χορός του νεκροταφείου” ήταν ένα από τα πρώτα διηγήματα που έγραψα και το πρώτο που πούλησα. Το περιοδικό που το αγόρασε όμως έκλεισε προτού προλάβει να το εκδώσει. Το ίδιο και το δεύτερο περιοδικό. Και το τρίτο. Είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι το διήγημα ήταν καταραμένο.
Όλοι οι αρχισυντάκτες που είχαν αγοράσει τον “Χορό του νεκροταφείου” είχαν σχολιάσει εκτενώς τον εξαιρετικά πρωτότυπο τίτλο του διηγήματος. Για να πω την αλήθεια, έχω την τρομερή υποψία ότι αρκετοί από αυτούς προσπαθούσαν διακριτικά να μου πουν πως θεωρούσαν τον τίτλο καλύτερο από αυτό καθαυτό το διήγημα. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να ’χαν δίκιο.
Όταν ήρθε η ώρα να ονομάσω το δικό μου εκκολαπτόμενο περιοδικό, θυμήθηκα τον ενθουσιασμό τους και διάλεξα για όνομα τον “Χορό του Νεκροταφείου” (Cemetary Dance). Παρά τα μυστήρια βλέμματα που είχα εισπράξει στην τράπεζά μου και στην FedEx της περιοχής μου, δεν μετάνιωσα ποτέ γι’ αυτήν την απόφαση. Αυτό καθαυτό το διήγημα δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Μια άσκηση ύφους και ατμόσφαιρας –η αντικειμενική παρατήρηση της καθόδου ενός άντρα στην τρέλα και στην εμμονή.

Η ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ:
- “Στην ηλικία των εννιά-δέκα χρονών, οι φίλοι μου κι εγώ πιστεύαμε πως όταν ο ήλιος βασίλευε και οι σκιές της νύχτας αναδύονταν, το νεκροταφείο ζωντάνευε. Όχι τα πτώματα που σάπιζαν, αλλά το ίδιο το νεκροταφείο… που ανέπνεε για λογαριασμό των νεκρών.”

Για περισσότερες πληροφορίες: cemeterydance.com

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ